Ա Ահեղագոռ թշնամու դեմ Թե չծնվեին գիր ու դպրոց, Կրակակեզ պիտի լիներ Քրիստոնյա ազգը հայոց: Բ Բազմաթափառ տառերը բարկ Բացին ճամփան լինելության, Բագին դարձան,Աստվածաշունչ՝ Հայափրկիչ ու քաղցրահունչ: Գ Գեղեցկահյուս ու գեղանազ, Գեղակառույց,գեղահայաց Գրերով մեր՝ կրակ ու բոց, Գարունքացավ կյանքը հայոց:
Դ Դառնաթախիծ մշուշն անցավ, Դափնեզվարթ ծփաց դարձպարը, Դալկությունը դայլայլ դարձավ, Հավերժացավ հայոց զարմը:
Ե Եղերամայր Հայաստանի Եղերգության անհույս ժամին, Երկնաշնորհ սուրբ Մաշտոցը Ելքը գտավ երանելի:
Վ Վաղնջական վիմաքարը որ անսասան մնա հավերժ, Վշտահալած ու վշտահեղձ հայոց վաթանը չանեն ավեր,- Վրնջացին ցասումնալից, Փոշեթաթախ ու փրփրաբաշ հայոց ձիերը...
Տ Տխրանվագ մի երգ դարձավ ճամփան հայի, Տագնապաշունչ Դեր-Զորն՝ ուղի գերեզմանի: Տվայտանքից խորով սրտի՝ պանդխտացավ, Տարագնաց հայոց ազգը սփյուռք դարձավ: Ց Ցաքուցրիվ եղանք,ավա՜ղ, Ցասումի դեմ նենգ թշնամու, Ցողը որպես սարսուռ մաղեց, Ցողեց հայոց հողը թափուր:
Ու Ուխտագնաց, աստվածորդի ազգը, սակայն, Ուխտադրուժ չեղավ երբեք, Ուխտատեղի դարձած վաղուց՝ Մաշտոցաշունչ հողում ծաղկեց:
Փ Փոթորկահույզ, բայց փրկարար Մեսրոպավառ ճամփաներով՝ Փետրագրչով, արյան գնով, մաքառումով, Սակայն փառքով, քանի՜ դարեր կա՜նք... Պիտ լինենք մենք Մաշտոցի անմար լույսով: Ք Քաղցրադղիրդ զնգան պիտի Հայաղողանջ զանգերը զիլ՝ Հանց ավետիս հավերժումի Քանքարաշատ հայոց ազգի, Քանդակազօծ խաչ-խաչքարի: Օ Օձաբներ թափուր չեն, չէ՜ Օձագալար հսկում են դեռ Օրրանը հայոց որ ավերեն, Հայոց զարմին որ օտարեն... Ֆ Ֆարսի դեմ՝ գիր հայաճաճանչ, Մոգի դեմ՝ խաչ, քրիստոնյա, Հայը՝ հավերժ,հայոցն՝ անմահ,- Մաշտոցի սուրբ հոգին՝ վկա:
Հեղինակ՝ Անահիտ Սարգսյան բանաստեղծ, արձակագիր, երգահան, Ուկրաինայի գրողների
միության անդամ Ներկայացրեց՝ Արթուր Մանուկյան
Մ
Մահասարուռ մի մրրկածին՝
Հայոց դաշտում Ավարայրի...
Մասիս սարը վկա եղավ
Կրակապաշտի մահապարին:
Յ
Յուր ճառն ասաց ազատաշունչ
Մամիկոնյան մեծ զորավարը.
-Թե՝ հասել է ժամը մահվան՝
Թող քաջ մեռնենք՝ ի դեմ չարի,
Ի փրկություն հայոց ազգի:
Ն
Նենգ թշնամու, նեռ թշնամու
Նետի դեմ՝ գիր, տառ նախշահյուս
Նենգաժպիրհ թշնամու դեմ՝
Աննինջ սուրը ազատաբեր:
Շ
Շիրակացին՝ աստղագիտակ,
Շողապսակ որպես՝
Բացեց օրենքը տիեզերական,
«Խնդրագիրքը» կազմեց հայոց՝
Շքեղակուռ, շքեղաբոց:
Ո
Ոգենշնչված հավերժության գաղափարով,
Ոգեպնդված քաջ Վարդանի ոսկե սրով,
Որդիք հայոց՝ որմնադիր ու անվախ հերոս՝
Որպես զինվոր մարտի ելան որոտահոս:
Չ
Չար թշնամին քուն չմտավ...
Քոչվոր ցեղեր՝ բռի,անկիրթ
Հասան Անի, Կարս ու Կարին,
Հայոց երկիրն ավեր արին:
Պ
Պետք է մաքառել,պետք է մարտընչել
Հրոսակների դեմ արդն թուրքացած,
Պահանջ է ապրել պապերի հողում-
Միայն քաջից է թշնամին դողում:
Ջ
Ջուղա քաղաքն ավեր արին,
Մի Նոր Ջուղա հիմնադրեցին,
Ու տեղահան հայոց ազգի
Շինությունները հրկիզեցին:
Ռ
Ռազմափողեր հնչեցրեցին,
Ռամիկ, ռազմիկ ելան մարտի,
Ռահվիրաները հայոց ազգի
Ռազմադաշտում սուր ճոճեցին:
Ս
Սասունը դարձավ անառիկ բերդ,
Սարսուռ ապրեց վայրագ սուլթան,
Սերոբ Աղբյուր, Հրայր, Չավուշ...
Սատար եղան ազգին,պահապան:
Վ
Վաղնջական վիմաքարը որ անսասան մնա հավերժ,
Վշտահալած ու վշտահեղձ հայոց վաթանը չանեն ավեր,-
Վրնջացին ցասումնալից,
Փոշեթաթախ ու փրփրաբաշ հայոց ձիերը...
Տ
Տխրանվագ մի երգ դարձավ ճամփան հայի,
Տագնապաշունչ Դեր-Զորն՝ ուղի գերեզմանի:
Տվայտանքից խորով սրտի՝ պանդխտացավ,
Տարագնաց հայոց ազգը սփյուռք դարձավ:
Ց
Ցաքուցրիվ եղանք,ավա՜ղ,
Ցասումի դեմ նենգ թշնամու,
Ցողը որպես սարսուռ մաղեց,
Ցողեց հայոց հողը թափուր:
Ու
Ուխտագնաց, աստվածորդի ազգը, սակայն,
Ուխտադրուժ չեղավ երբեք,
Ուխտատեղի դարձած վաղուց՝
Մաշտոցաշունչ հողում ծաղկեց:
Փ
Փոթորկահույզ, բայց փրկարար
Մեսրոպավառ ճամփաներով՝
Փետրագրչով, արյան գնով, մաքառումով,
Սակայն փառքով, քանի՜ դարեր կա՜նք...
Պիտ լինենք մենք Մաշտոցի անմար լույսով:
Ք
Քաղցրադղիրդ զնգան պիտի
Հայաղողանջ զանգերը զիլ՝
Հանց ավետիս հավերժումի
Քանքարաշատ հայոց ազգի,
Քանդակազօծ խաչ-խաչքարի:
Օ
Օձաբներ թափուր չեն, չէ՜
Օձագալար հսկում են դեռ
Օրրանը հայոց որ ավերեն,
Հայոց զարմին որ օտարեն...
Ֆ
Ֆարսի դեմ՝ գիր հայաճաճանչ,
Մոգի դեմ՝ խաչ, քրիստոնյա,
Հայը՝ հավերժ,հայոցն՝ անմահ,-
Մաշտոցի սուրբ հոգին՝ վկա: